GKB Week 41-2019

Levensreis

Eddy Mul

De redactie van dit blad heeft mij bij monde van de hoofdredacteur gevraagd of ik zou willen toetreden tot het redactieteam van de Protestantse Kerkbode. Voorzichtig heb ik daar ja op gezegd. Daarna kwam al spoedig de vraag of ik een artikel voor de voorpagina wilde schrijven; ik zou mij daarin tevens kunnen voorstellen. Tja, dan kun je niet meer terug.  

Oosterwijtwerd.  

Afgelopen zomer was ik op een doordeweekse dag in de kerk van Oosterwijtwerd voor het bespelen van het orgel tijdens een viering met ongeveer 40 Duitse kinderen, die ergens in onze provincie vakantiekamp hadden. Er werden enkele Taizé-liederen gezongen, terwijl een van de kampleden op de fluit begeleidde. Alle kinderen kregen persoonlijk een zegen van de pastor en begeleider van de groep en het geheel was bijzonder indrukwekkend, vooral omdat zoiets met mensen in de leeftijd van pakweg tien tot zestien jaar goed mogelijk bleek te zijn. Zelfs werd een paar keer het orgelspel aangekondigd, waar met aandacht en in stilte naar geluisterd werd. Dat was voor mij een bijzondere ervaring; anno 2019 is het in Nederland niet vanzelfsprekend dat vieringen met aandacht en concentratie plaatsvinden. In het koor van de kerk was een groot zeildoek uitgerold, dat de hele vloeroppervlakte bedekte. Op het doek was een heus labyrint afgebeeld, waar je door heen kon lopen. Dat was nieuw voor mij. Zonder schoenen aan kon je het afgebeelde pad volgen naar het centrum toe, en dan vervolgens weer de weg terug naar buiten. Aan de rand van het koorgedeelte kon dan een kaarsje worden aangestoken. Het geheel ademde een zeer meditatieve sfeer. De Duitse kinderen liepen met overgave deze weg door het labyrint. 

 

Labyrint

Wat is een labyrint? De voorzitter van de plaatselijke beheerscommissie van de kerk mevrouw Marika Meijer (ook werkzaam als pastor in de gezondheidszorg) vertelt dat het een duizenden jaren oud fenomeen is en in vele culturen over de hele wereld voorkomt. In de Middeleeuwen wordt het in de vloeren van kerken en kathedralen gelegd, als een symbolische pelgrimage naar Jeruzalem. Je zou kunnen zeggen: een labyrint staat symbool voor een pelgrimstocht of je levensreis. Op  je levensweg kom je alle mogelijke verlangens en emoties tegen: pijn, wanhoop, verdriet, vreugde, onzekerheid enz. Je ziet het onder ogen, niets hoeft  worden geforceerd; er hoeft niet te worden gepresteerd. Je gaat een weg van vertrouwen. De weg naar het centrum, naar binnen, is een tocht naar je bestemming, je diepste wezen, naar God. In Oosterwijtwerd wordt op de laatste vrijdag van de maand en het daaropvolgende weekend het labyrint uitgerold, voor ieder die wil komen. De kerk is het hele jaar elke dag open. Een half jaar geleden is bovendien aan de westzijde van de kerk een labyrint aangelegd. 

Tijdens mijn tweede bezoekje aan de kerk van Oosterwijtwerd heeft Marika verteld hóe je door het labyrint, in dit geval het buitenlabyrint wandelt: langzaam, je gedachten loslatend, niets hoeft, tussendoor kun je even stilstaan…… 

Natuurlijk heb ik het geprobeerd; langzaam lopen bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Verdieping, bezinning, onthaasting en onafhankelijkheid zijn op het labyrint op een speelse manier te oefenen. En kinderen hebben zowel plezier als aandacht voor deze vorm van spiritualiteit, zo ervoer ik.      

 

Redacteur

Ik kom op mijn nieuwe taak: redacteur zijn van deze kerkbode. In het computertijdperk is het verschijnen van een papieren tijdschrift of krant niet meer vanzelfsprekend. De genoemde bezinning, verdieping en onafhankelijkheid zijn tevens belangrijke eigenschappen van dit tijdschrift en dan met name door de toepassing ervan op de lezers in onze eigen provincie. Liturgie, muziek, geschiedenis en kennis van ons buurland Duitsland zijn terreinen die ik vanuit de bovengenoemde waarden in dit tijdschrift op bescheiden manier wellicht mede vorm kan geven. Wij allen hebben op onze levensreis een geestelijk centrum nodig. Ik hoop dat dit blad in de toekomst er mede voor zorgen kan, dat wij op onze levensweg ons goed kunnen oriënteren.  Dat wil letterlijk zeggen: ons richten naar het oosten (Oriënt), waar de zon opgaat, naar Christus, het Licht van de wereld. Ik wens ons allen een gezegende levensreis toe.